ขณะที่ผมเขียนต้นฉบับนี้ ผมอยู่ในห้องไอซียูและคิดว่าผมโชคดีที่ฉี่ไม่ออก
โชคดีอย่างไร ต้องขอเล่าให้ฟังก่อนว่า ครั้งแรกที่ผมเข้าโรงพยาบาลเพราะหายใจไม่ออก หมอบอกว่าหลอดลมตีบ ผมอยู่โรงพยาบาลได้ 3 วัน ก็กลับบ้านได้ พอกลับถึงบ้านอาการหอบเหนื่อยก็เริ่มกลับมาอีก ผมต้องเข้าโรงพยาบาลเป็นครั้งที่ 2
ครั้งนี้เองที่ทำให้ผม พบประสบการณ์ใหม่ๆ ที่ยังไม่เคยพบมาก่อน สืบเนื่องจากหมอให้ผมดื่มน้ำมากๆ เพื่อให้ไปละลายเสมหะ เพราะเวลาไอถ้าไม่มีเสมหะออกมาจะทำให้เหนื่อยหอบ คราวนี้ผมอยู่โรงพยาบาล 2 วัน พอวันที่ 3 หมออนุญาตให้กลับบ้านได้
ผมเตรียมตัวจะกลับวันรุ่งขึ้น พอตกเย็นผมเริ่มปัสสาวะขัดๆ ออกบ้างไม่ออกบ้าง กะปริบกะปรอย เริ่มมีอาการทรมาน จึงเรียกพยาบาลให้สวนปัสสาวะออก ซึ่งต้องผ่านขั้นตอนคือต้องตามหมอเวรมาก่อน หลังจากนั้นผมก็จำอะไรไม่ได้ ตื่นมาอีกทีผมต้องใส่สายช่วยหายใจ และยังต้องใส่ท่อสวนปัสสาวะอยู่
ผมพยายามมองโลกในแง่ดีว่า โชคดีที่ได้มีโอกาสแบบนี้ และคิดว่าไหนๆก็ต้องนอนพักอยู่บนเตียงจึงถือโอกาสนอนทำสมาธิเสียเลย โดยภาวนาพุทโธตลอดเวลา ทำใจให้มีความสุข แล้วผมก็ไม่ลืมที่จะบริหารดัดตนท่าที่ผมนำมาเขียนนี้ ทำให้ลดการทรมานได้มากทีเดียว