แบะขาคู้เข่าเข้า ซ่นเสมอ
บิดไหล่หงายแขนเผยอ ยึดไว้
เวียนเศียรจิตรใจเผลอ พลันเสื่อมส่างนอ
พระสุธามันต์ได้ ดัดแล้วอย่าฉงน
พระพุทธโฆษาจารย์
มีอยู่วันหนึ่ง ผมขึ้นแท็กซี่กลับจากการสอนนวดระดับ ปวช. ที่มูลนิธิส่งเสริมอาชีพคนตาบอดที่ตรอกจันทร์สะพาน ๕ ในระหว่างที่ผมนั่งอยู่นั้น คนขับแท็กซี่ถามผมว่าคุณลุงอยู่ที่มูลนิธิหรือ ผมบอกเขาว่าผมมาสอนนวด และผมจะไปสอนต่อที่สุขุมวิทซอย ๒๒
พอเขารู้ว่าผมเป็นหมอนวด เขาก็บอกผมว่าเขาปวดต้นคอมากเวลาเงยหน้าขึ้น เขายังบอกผมว่าซื้อยามากิน ๕ ชุด แล้วไม่ดีขึ้น แต่ถ้าเขาหยุดขับรถสัก ๔-๕ วันก็จะหายเป็นปกติ ดีกว่ากินยาอีก ผมจึงแนะนำให้เขาหยุดขับรถ เขาบอกว่าถ้าเขาหยุดขับรถแล้วจะเอาอะไรกิน ครอบครัวเขาก็ต้องลำบากมาก เพราะยังต้องส่งลูกเรียนอีก ๒ คน ผมก็เลยบอกเขาว่าถ้ารถหยุดติดไฟแดงแล้ว ก็ให้ทำตามที่ผมแนะนำ ให้กดจุดและบริหารท่าฤาษีดัดตนแบบประยุกต์ ที่ผมนำมาเขียนนี้ เขาก็ทำตามอยู่ ๓ รอบ เสร็จแล้วเขาบอกว่าดีขึ้นมาก ไม่น่าซื้อยากินเลย ผมก็บอกให้เขาทำต่อไปทุกวันจนกว่าจะหายเป็นปกติ