ปัจจุบันมีการวิ่งผลัด ระยะทางไกลกันอยู่เรื่อย เช่น วิ่งผลัดกรุงเทพฯ-พัทยา นักศึกษาแพทย์วิ่งจากเชียงใหม่ มากรุงเทพฯ หรือวิ่งรณรงค์ เพื่อการไม่สูบบุหรี่จาก 4 ภาค เข้ามากรุงเทพฯ เป็นต้นสำหรับฝรั่งเขามีประวัติการวิ่งผลัดทางไกลมานานกว่าเรา
จากหลักฐานที่ค้นได้ ในปี ค.ศ. 1908 มีการวิ่งผลัด จากนิวยอร์กมายังชิคาโกระยะทางกว่า 1,600 กิโลเมตร โดยเด็กนักเรียน 2,000 คน วิ่งต่อ ๆ กันคนละ 800 เมตร ใช้เวลา 5วันครึ่ง
จากจุดสตาร์ตที่ศาลาว่าการนครนิวยอร์ก เฮอร์เบิต แรพพ์ ออกวิ่งเป็นไม้แรก โดยมีตำรวจ 4 คน ขี่จักรยานคุ้มกัน เขาถือไม้บาตองทำด้วยเงิน ภายในบรรจุสารส่งความปรารถนาดีจากนายกเทศมนตรี แมคเคลแลนของนครนิวยอร์ก ไปยังนายกเทศมนตรีบุสเซของนครชิคาโก
แรพพ์ทำเวลาได้ 2:52 นาที ท่ามกลางเสียงเชียร์ของประชาชนเกือบ 10,000 คน ในวันที่ 15 กรกฎาคม
ตามรายทางมีผู้คนมาคอยต้อนรับ และเมื่อวิ่งถึงชุมชนใดก็จะมีการกล่าวคำปราศรัยต้อนรับโดยผู้นำชุมชนนั้น อย่างไรก็ดี หนทางวิ่งมิใช่จะสะดวกสบายนัก เพราะถนนหนทางในสมัยนั้นยังแย่อยู่มาก บางช่วงก็ไม่มีป้ายบอกทางที่แน่ชัด บางตอนเป็นโคลนตม เป็นหลุมบ่อ และบางทีก็ต้องผ่านทะเลสาบโดยการว่ายน้ำข้ามไป เช่น ในคืนวันที่ 16 กรกฎาคม นักวิ่งต้องผลัดกันว่ายน้ำข้ามทะเลสาบคายูกา ในตอนเที่ยงคืน
ถึงอย่างไร เด็ก ๆ เหล่านี้ซึ่งมีอายุระหว่าง 12-21 ปี ก็สามารถวิ่งผลัดต่อ ๆ กัน จนมาถึงนครชิคาโกได้ก่อนเวลาที่คาดหมายเอาไว้มาก หนังสือพิมพ์ซึ่งติดตามข่าวการวิ่งนี้ มาตลอดได้ประโคมเป็นข่าวใหญ่ จนสามารถจุดความสนใจของผู้คนจำนวนไม่น้อย
ดังนั้นเมื่อเด็ก ๆ วิ่งเข้ามาในเขตเมืองจึงได้รับการต้อนรับอย่างเอิกเกริก วิลเลียม แมคเคน วิ่งไม้สุดท้าย ถึงหน้าศาลาว่าการ เขายื่นสารให้เวอร์นอน แบร์ ผู้แทนของนายกเทศมนตรีเมืองชิคาโก เป็นอันเสร็จสิ้นภารกิจการวิ่ง (และว่ายน้ำ) ที่ใช้เวลาทั้งสิ้น 119 ชั่วโมง 22 นาที
หมายเหตุผู้รายงาน : การวิ่งผลัดในลักษณะนี้มีข้อน่าสังเกตอย่างหนึ่งคือ เวลาที่ใช้วิ่งจริง มักเร็วกว่าเวลาที่คาดหมายอย่างเช่นการวิ่งรณรงค์เพื่อการไม่สูบบุหรี่ ขบวนแถวนักวิ่งมักต้องหยุดยั้งก่อนการเข้าเมืองเป็นประจำ เนื่องจากวิ่งถึงก่อนกำหนดนัดหมาย อาจเป็นได้ว่า การวิ่งเป็นหมู่คณะช่วยส่งเสริมกำลังใจให้ฮึกเหิมกว่าปกติ