จากใจ...นักศึกษาแพทย์คนหนึ่ง

ทุกวันนี้ ข่าวสารบ้านเมืองต่างๆ ในประเทศไทยของเรา ทำให้หัวใจของผมเกิดคำถามและความไม่สบายใจขึ้นมากมาย ข่าวการทะเลาะเบาะแว้งระหว่างคนไทยด้วยกัน ข่าวการใช้ความรุนแรงจนต้องมีคนเจ็บป่วยล้มตาย ผมในฐานะคนไทยคนหนึ่งและในฐานะนักศึกษาแพทย์ตัวน้อยๆ ที่กำลังจะก้าวไปเป็นแพทย์.
 
บ่อยครั้งที่ถามตัวเอง
 
"ผมได้ทำในสิ่งที่ดีที่สุดแล้วหรือยัง"

ยิ่งในวันนี้ที่ผมได้มีโอกาสมาฟังเสวนาเรื่อง ย้อนเหตุการณ์วันที่ 7 ตุลาคม 2551 ซึ่งเป็นวันที่มีการใช้ความรุนแรงอีกวันหนึ่ง ก็ทำให้ใจของผมสั่นไหวมากขึ้น วันนั้นมีแพทย์ท่านนึงกล่าวว่า

"ใครจะตีกัน ไม่ใช่หน้าที่แพทย์ที่ต้องมามีความรู้สึกเสียใจ"

"แพทย์มีหน้าที่เพียงช่วยรักษาเขาเท่านั้น"

ทีแรกที่ฟังประโยคนี้ ผมก็นึกเห็นด้วยอย่างเต็มที่ เพราะแพทย์เราเองก็ควรวางตัวเป็นกลาง แต่เมื่อได้กลับมาทบทวนคำพูดนี้ดีๆ อีกครั้ง...ก็พบว่ามีคำถามมากมายเกิดขึ้นในใจของผม.

ผมได้กลับมาคิดว่า "แพทย์ควรเป็นแบบนี้ และควรคิดแบบนี้จริงหรือ"

"ทำไมพวกเราจึงทำได้แค่รอให้เกิดเรื่องราว ปัญหาบานปลาย จนเกิดคนบาดเจ็บ ล้มตาย...โดยที่เราไม่สมควรจะทุกข์ร้อน ไม่สมควร จะเคลื่อนไหวอะไรเลย"

"ทำไม...พวกเราหลายๆ คนถึงทำเพียงแค่นั่งรอให้ผู้ป่วยวิ่งเข้ามาหาเรา"

การที่เรารอให้เกิดคนเจ็บเพิ่มมาเรื่อยๆ ... แล้วเราก็เพียงแค่รักษาอาการทางกายเฉพาะหน้าแบบตั้งรับไปเรื่อยๆ อาจเป็นเพราะเราคิดว่าสิ่งนั้นไม่ใช่หน้าที่เรา ซึ่งตัวผมเองก็เคยมีความคิดแบบนี้เช่นกัน

แต่ทว่าวันนี้ผมเกิดความสงสัย ???

"สิ่งที่แพทย์เรากำลังทำกันอยู่ขณะนี้ ถือว่าเต็มที่กันอยู่หรือเปล่า..."

"หน้าที่ของแพทย์คืออะไรกันแน่"

"แล้ว...หน้าที่ในฐานะพลเมืองคนนึง...ที่พึงกระทำต่อประเทศชาติล่ะ พวกเราลืมมันไปกันหรือเปล่า ???"

ทำไมเราจึงไม่พยายามที่จะป้องกัน หรือเข้าไปมีส่วนในการแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้น
หรือว่าเราควรคิดว่า หน้าที่นี้เป็นเรื่องของอาชีพอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นนักการเมือง นักบริหาร แกนนำกลุ่มต่างๆ...ไม่ใช่เรื่องของแพทย์อย่างพวกเรา.

"ถ้าเราไม่ใช่แพทย์ ไม่ได้คลุกคลีกับการเจ็บป่วยและความตายจนเคยชินอย่างในเวลา นี้ เราจะมองเรื่องนี้อย่างไร เรื่องราวที่ต้องมีผู้คนบาดเจ็บ ล้มตาย มีผู้คนต้องโศกเศร้าอาลัยคนที่รักที่ไม่มีวันกลับคืนมามากมาย แพทย์ในวันนี้ อาจจะไม่ใช่แค่อุเบกขาต่อเรื่อง ต่างๆ แต่หากเป็นความเพิกเฉยที่เราไม่ทันได้ รู้สึกตัวว่ามันเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตแพทย์ ของเรา มันเข้ามาอย่างแนบเนียนจนเราไม่ทันได้สังเกตว่าในวันนี้พวกเราได้เปลี่ยนไปจากวันแรกที่ตั้งใจเข้ามาเป็นแพทย์ ตั้งใจเข้ามาเพื่อช่วยเหลือคนที่มีความทุกข์มากมายขนาดนี้ได้อย่างไร""ทุกวันนี้ เราทำไปตามหน้าที่ จนละเลยที่จะใช้ "หัวใจ" หรืออย่างไร"

ถ้าเราได้กลับมานั่งนิ่งๆ อยู่กับตัวเอง แล้วถามตัวเองว่า เวลาที่เราได้เห็นคนที่เรารักทะเลาะกันจน มีการทำร้ายกันจนเกิดบาดแผลขึ้น...
ใจของเราอยากให้เรื่องราวมันเป็นอย่างไร ???
เราอยากจะหยุดพวกเขาไม่ให้ทำร้ายกันหรือไม่...แล้วกับเหตุการณ์บ้านเมืองทุกวันนี้ล่ะ...เราควรทำอย่างไร.

ผมเองก็คงต้องยอมรับความจริงว่าสถานการณ์ ณ วันนี้ เป็นเรื่องของกลุ่มมวลชนที่มีการขัดแย้งกัน คงยากมิใช่น้อยกับการที่จะแก้ปัญหาบางอย่างให้คลี่คลายได้โดยง่าย อย่างที่หลายๆ คนคิด มันเป็นเรื่องที่ยิ่งใหญ่จนเกินที่เราจะเข้าไปช่วยเหลือ หรือเปลี่ยนแปลงอะไรให้มันดีขึ้นได้.

แต่ใจลึกๆ ของผมกลับมีความคิดต่อต้านความจริงนี้

ความจริงที่เรายอมรับกันมาโดยที่ไม่พยายาม สู้เลย...
เพราะผมเชื่อว่า...หากแพทย์ซึ่งเป็นกลุ่มของผู้มีปัญญา ผู้ที่ถือได้ว่าเป็นแนวหน้าของประเทศชาติ ได้มาร่วมกันหาทางแก้ปัญหา คงจะได้ทางออกที่ดีขึ้นสำหรับปัญหานี้อย่างแน่นอน ไม่พ้นความพยายามและความร่วมมือของพวกเรา แพทย์และประชาชนชาวไทย.

และที่สำคัญการเริ่มต้นของพวกเราจะได้เป็นตัวอย่างที่ดีให้แพทย์รุ่นต่อไป ให้รุ่นน้องได้สืบสาน สืบทอดความดี มอบจิตวิญญาณแห่งแพทย์ ผู้ช่วยเหลือ ผู้หวังดีต่อเพื่อนร่วมแผ่นดินให้กับแพทย์รุ่นน้องๆ ในอนาคตต่อๆ ไป สิ่งที่พยายามทำ แม้อาจจะยังไม่ช่วยในการแก้ปัญหาได้ในเร็ววัน แต่อย่างน้อยๆ การรวมตัวกันนี้ก็ถือได้ว่าเป็นก้าวแรก ของการที่จะสร้างสุขภาวะให้กับคนไทยทั้งชาติ...

ไม่ใช่เป็นเพียงแค่รักษาโรคทีละคน ทีละคน แก้ที่ปลายเหตุเหมือนเช่นเคย
แต่ถือได้ว่าเป็นการรักษาใจของคนไทยทั้งประเทศ
ซึ่งอาจถือได้ว่าเป็นการปฏิวัติสุขภาวะครั้งยิ่งใหญ่...ของประเทศไทย

ถึงเวลาแล้วหรือยัง...ที่คนที่ขึ้นชื่อว่า "แพทย์ "  อย่างพวกเราจะร่วมแรงร่วมใจ ระดมสมอง ในการช่วยกันหาทางออกของประเทศชาติ และหาจุดยืนร่วมกัน รักและสามัคคีกันในสถานการณ์บ้านเมืองแบบนี้.
และที่สำคัญ แพทย์มือใหม่หัดบินอย่างผม ผู้กำลังตามหลังจะได้เฝ้ามองพวกพี่ๆ เพื่อที่จะได้ทราบว่า

"ผมควรที่จะทำอะไร ทำตัวอย่างไร จึงจะถือได้ว่ากำลังทำหน้าที่แพทย์ได้อย่างสมบูรณ์ และยังเป็นแพทย์ที่มีหัวใจแห่งความเป็นมนุษย์..."

ผม...กำลังจะเดินตามหลักวิชาชีพแพทย์ที่ถูกต้องจริงๆ หรือ ???
 
"ขอให้พี่ๆ ที่ดำรงอยู่ในวิชาชีพแพทย์ ...... ช่วยชี้แนะผมที"

นศพ. ศุภชัย ครบตระกูลชัย
นักศึกษาแพทย์ปี 5