น้ำซ่าส์กับแก๊งค์ขนม สัญญาของอุ๊

                        


"ณี จ๊ะ ลูกอุ๊อยู่ไหนล่ะ"
"จุ๊...จุ๊ งีบหลับอยู่ตรงโซฟาค่ะ ร้องโยเยน่าสงสาร ปวดฟัน คางบวมอีกแล้วละค่ะ จะอุ้มขึ้นรถไปเลยมั้ยค่ะ ไปถึงที่คลินิกก็คงจะตื่นพอดี"



"อุ๊...อุ๊" "ใครเรียกน่ะ"
"เราเองหันมาทางนี้" "เฮ้ย! ตัวอะไรน่ะ" อุ๊อุทาน
"ก็นายบอกเราชื่อโคนัน เป็นแปรงสีฟันใจดีไม่ใช่หรอ" ตัวประหลาดยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ
"เราจะชวนนายไปเยี่ยมเพื่อนๆ ที่อยู่ในปากนายน่ะ เขากำลังเดือดร้อน" "หา...ว่าไงนะ" อุ๊อุทานอีกรอบ
"อย่าตะโกนเสียงดังอย่างนั้นสิ นายอุ๊ก็"



"ยื่นมือมาสิ นาายเพียงแค่แตะตัวเรา เราจะได้ไปด้วยกัน ไปเยี่ยมเพื่อนๆของเรา" แปรงสีฟันยิ้ม
"เอ่อ...เพื่อนเหรอ..ก็ได้"



"เฮ้ย!...โอ๊ะ"



"ถึงแล้ว...มารู้จักเพื่อนๆ กันก่อนดีกว่า นี่เอก...เขาเป็นฟันซี่แรกของนายเลยนะ นี่ฟันซี่ที่สองของนาย เราเรียกเขาว่าโท... และคนสำคัญคนนี้ 'กัม' เขาเป็นเหงือกพี่เลี้ยงที่แสนดี"
"หวัดดี" เพื่อนๆทักทายอุ๊ซึ่งยังไม่หายงง "เอ่อ...หวัดดีครับ" อุ๊ตอบ



"อุ๊...รู้มั้ย ตอนที่เอกกับโทเกิดมาใหม่ๆมีคนมาชื่นชมมากมาย ทุกคนชมว่าอุ๊หล่อเลยล่ะ เพราะเอกและโทเขาขาว ใส สะอาด สง่า แข็งแรง แต่ตอนนี้ดูสิ เอกแย่เลยล่ะ เห็นคราบสกปรกมั้ย แถมมีแผลอีกตะหาก เป็นฝีมือของเจ้าปีศาจแทะที่ออกมารังแกทุกครั้ง ที่อุ๊ปล่อยให้เศษอาหารหมักหมม มีน้ำตาล น้ำหวานคาปากน่ะ "
"อ๋า...เอ๋อ...เป็นไปได้ไง..."



"ดูซิ...เขาต้องรีบทำงานให้ทันเวลา ทั้งเอกและโทต้องช่วยกันฉีกอาหารที่อุ๊กินนี่แหละ กัมเองก็บ่นว่าทั้งเมื่อยและเจ็บที่ต้องคอยแบกเศษอาหาร"



"เรายังไม่ได้พักผ่อนกันเลยนะ ทั้งวันแล้วเศษอาหารคาอยู่เต็มไปหมด เป็นเพราะอุ๊ไม่ค่อยทำความสะอาด ที่แย่ก็คือ วันนี้อุ๊กินน้ำหวานเข้าไปมาก ถ้าเจ้าปีศาจแทะได้กลิ่นเข้าล่ะก็..."
"ฮ่า...ฮ่า...เรียกข้าเรอะเจ้าหนู เฮ้ยพรรคพวกออกมาเลย วันนี้น้ำหวานเศษอาหารเพียบ"
"ตายแล้ว! มันมากันอีกแล้ว"



"โอ๊ย...!ช่วยด้วย" เอก โท กัม ตะโกนลั่น
เหล่าปีศาจแทะและสมุนดีใจหัวเราะร่า แต่ละตัวมีหอกอันแหลมคมไว้ทิ่มตำอาหาร และยังทำร้ายเอก โท และกัม
อุ๊โดนผลักกระเด็นไป โคนันเข้าฟาดฟันอย่างกล้าหาญ แต่สู้แรงเหล่าสมุนปีศาจแทะไม่ได้
เอกดูเหมือนจะโชคร้ายที่สุด เพราะมีเศษอาหารค้างอยู่มากมาย จึงโดนทำร้าย มีบาดแผลทั่วตัว
อุ๊ภาวนาให้การตะลุมบอนนี้สิ้นสุดเสียที



ปีศาจร้ายจากไปแล้ว..."โธ่! เอก เป็นงัยบ้าง สงสารนายจังเลย"
"เราคงไม่ไหวแล้วล่ะ เราสู้มันไม่ได้ อุ๊ นายสัญญาด้มั้ย..ว่าจะคอยดูแลเพื่อนที่เหลืออยู่ อย่าปล่อยให้มีเศษอาหาร น้ำตาล น้ำหวาน"
"ไม่งั้นเหล่าปีศาจแทะก็จะเจริญเติบโตและขยายพันธุ์มากขึ้นทุกที ลาก่อนนะ"
"อุ๊ช่วยเอกด้วย" กัมกับโทสะอื้นร้องไห้คร่ำครวญ
"เอก เราขอโทษ เราสัญญา" อุ๊รู้สึกสะเทือนใจมาก



"อุ๊ อุ๊ ตื่นไหวมั้ยลูก คุณหมอรออยู่แล้วค่ะ"
"เอ่อ...ที่ไหนครับ"
"อ้าว...เรามีนัดกับหมอฟันไงลูก เข้าไปข้างในกันเถอะ"



"ว่าไงน้องอุ๊ คุณหมอขอดูฟันหน่อยซิคะ ฟันซี่นี้ผุมาก เหงือกก็อักเสบด้วย เลยรั้งตัวฟันไว้ไม่ได้ ฟันจึงโยกเยก เราคงต้องถอนทิ้งแล้วล่ะค่ะ"
"อ้าว! เลยร้องไห้ซะแล้ว เดี๊ยวคุณหมอจะให้ยาไปกิน รอให้น้องอุ๊หายปวด อีกสักสองสามวัน จะถอนให้แบบไม่เจ็บเลยค่ะ นะคะ"
"ครับ...เอ่อ ถ้าไม่ถอนได้มั้ยครับ"



"คงไม่ได้ค่ะ เพราะดูท่าว่าฟันซี่นี้"
"ผมเรียกเขาว่าเอกครับ"
"อ้อ! เอกเขาคงบาดเจ็บสาหัส ช่วยไม่ไหวแล้ว แต่เพื่อนๆซี่อื่นๆ น้องอุ๊ก็ยังช่วยดูแลเขาได้นะ"
"ผมต้องทำยังไงบ้างครับ"



"ฟันเราผุ เพราะมีเศษอาหารตกค้างอยู่ในปากค่ะ อาหารที่เด็กๆชอบมีทั้งน้ำหวาน น้ำอัดลม ขนมถุง ถ้าเลิกได้ก็จะดีต่อสุขภาพฟัน"
"แล้วถ้าน้องอุ๊รู้จักแปรงฟันให้ถูกวิธี แปรงให้สะอาด ทั้งตอนเช้าและก่อนเข้านอน ก็จะช่วยให้ฟันแข็งแรง อยู่กับเราได้นานอย่างมีความสุข"
"น้องอุ๊สัญญาสิคะ ทำได้มั้ยเอ่ย" "ครับ...ผมสัญญา...เพื่อเพื่อนของผมด้วยครับ" "เพื่ออะไรนะคะ" "อ๋อ...เพื่อฟันของผมน่ะครับ"